EXODOS: Yesterday was my second day alone in Manhattan ,o...

EXODOS: Yesterday was my second day alone in Manhattan ,
o...: Yesterday was my second day alone in Manhattan , off from Pleasantville in train,then mixing up with diverse tourists in Grand Central str...

Yesterday was my second day alone in Manhattan ,
off from Pleasantville in train,then mixing up with diverse tourists in Grand Central strolling up and down aimlessly and finally walking to MOMA to pay (i like the use of v. that came in my mind) a visit.
New York was threatening hot and humid, automatically was turned in "survival mode" where things need to be ESSENTIAL ;
 i was armed: water, salty vegetable chips, fully charged telephone ,a small book of F.in case of being forced to stay in a place of no interest to protect myself from the heat and a big desire.
A desire i could not put in words
 or better
a desire  none of my  words could contain .

There ,was a need hibernating of an excuse for too much talking , again and again , to concede in the ritualistic repetition of a familiar pain, experimenting to size thinking  in speaking.
Prefering an euthanasia of the ideas already buzzing inside to give space , to create a vacuum in order to give birth to new ones.
Someone is highly expected .....
I am trying hard not to be threatening showing my "hunger",and need  or else
stay in a "non fed" mode with my desiring mostly as a possibility than a necessity.
Something that could either become lit or stay in dynamic peaceful state..
 Talking with Katerina and Peter was precious.
As precious and welcomed is when you stop for a minute and REBOOT your thoughts while experimenting to  size them in words, impossible words but because of that like an off-switch to RESTART.
Thoughts not expressed ........in words(?)  ,not participating in their burrial ritual become ghosts haunting you.
This is the given scheme to be continued..

and i accept it gratefully.

EXODOS: if i were a tree

EXODOS: if i were a tree: Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα. Ότι το τοπίο άλλαξε. Με ΑΙΜΑ,  δεν λέω ,  αλλά άλλαξε .  Φαντάστηκα τον Αντρέα  να χορταίνει την πείν...

Feeding the wolves...

 One evening a wise old Cherokee grandfather told his grandson about a battle that was going on inside him.

He said, “My grandson, it is between two wolves. One is evil: Anger, envy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority and ego.

"The other is good: joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion and faith.”

The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather, “which wolf wins?”

The grandfather simply replied, “The one I feed.”

starting point?

...It seems am again at the starting point...
Again.?
But looking around everything has been changed.
Not repetition ALLOWED.
So, even though i seem to stand again at the starting point i am carrying on my shoulder all
i have ever gained and lost
i am in a new freshborn land starting not over but once for good
Good luck fellows
CU at the finishing line...?

EXODOS: Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων

EXODOS: Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων: Μια βδομάδα ακόμη να "σπάω πέτρες", να χτίζω με παγάκια τη μια και μοναδική λέξη στο παλάτι της βασίλισσας του χιονιού, να ρουφάω προς τα...

EXODOS: Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων

EXODOS: Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων: Μια βδομάδα ακόμη να "σπάω πέτρες", να χτίζω με παγάκια τη μια και μοναδική λέξη στο παλάτι της βασίλισσας του χιονιού, να ρουφάω προς τα ...

Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων

Μια βδομάδα ακόμη να "σπάω πέτρες",
να χτίζω με παγάκια τη μια και μοναδική λέξη στο παλάτι της βασίλισσας του χιονιού,
να ρουφάω προς τα μέσα το δάκρυ που απειλούσε να τρέξει.
Χωρίς να μιλήσω με τα παιδιά μου,
ελλοχεύοντας,
νοσταλγώντας να με αναζητήσουν ,γιατί τίποτα άλλο δεν θα μέτραγε ούτε θα με ανακούφιζε.
Πικραίνομαι αλλά και ανακουφίζομαι που τους βοήθησα να γίνουν τόσο δυνατοί και ανεξάρτητοι.
Πόσο περίεργο είναι να παρακολουθεις από μακριά, να φαντάζεσαι τις πόρτες που ανοίγουν,
τους ανθρώπους που αγαπούν, τη ζωή τους που λαχταρας αλλά που δεν της ανήκεις- πως θα μπορούσε άλλωστε - οικειοθελώς αποχωρώντας λίγο λίγο , πατώντας στις άκρες των δαχτύλων.

if i were a tree

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα.

Ότι το τοπίο άλλαξε.

Με ΑΙΜΑ,  δεν λέω , 

αλλά άλλαξε . 

Φαντάστηκα τον Αντρέα  να χορταίνει την πείνα μου με την ακατάσχετη γλώσσα του 
που μέσα της έχει κομματάκια ποίησης και  βεβαιότητες που απαλύνουν τον πόνο της ΥΠΑΡΚΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ.
Κάποιον που να μυρίζει δύναμη, ένα μυαλό που γυαλίζει ,  με διαβεβαιώσεις ότι το παράλογο, άγριο και αδιάφορο σύμπαν γύρω μου έχει νόημα.
Ότι οι περιορισμοί μπορούν να εξαφανιστούν,  αρκεί να το ευχηθεις και να το επιθυμησεις, ότι κάποιος  κρατάει τα κλειδιά και τον έλεγχο των πραγμάτων.

Ηταν ενα ονειρο  ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟ και χρησιμο οπως ολα τα ονειρα.

Ξύπνησα και βρέθηκα να βαδίζω μονη , οχι ερημη, στην άκρη, μακριά από την απλόχωρη μέση οδό, 
δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή,επαναφορά, ισορροπια. Απλά αυτος ειναι ο δρόμος μου σήμερα.
Γυρίζοντας  η δυσθυμη θολουρα ειχε αλλαξει  σε εναν όχι ευκολο ορίζοντα αλλα ΣΕ ΟΡΙΖΟΝΤΑ....

 εξω απο την πορτα μου ,στο δρομο κατι γυαλισε...
Ενα αστεράκι. 
Το μάζεψα ΞΕΡΟΝΤΑΣ οτι είναι ένα στολιδακι από μια αποκριάτικη στολή και ταυτόχρονα κατι αλλο αγνωστο ακαθοριστο και οιωνικό κατι που το κρυμμένο του νόημα μου φέρνει νοσταλγια και πονεμένη επιθυμια. 
Μέσα μου ακουσα τον Αντρέα να γελάει.
"μην σταματάς να σπερνεις άστρα"

EXODOS: Για να κανω συντροφια στον εαυτο μου..

EXODOS: Για να κανω συντροφια στον εαυτο μου..:
Εδω και αρκετο καιρο οι λέξεις μου σκανε προς τα μέσα, απλώνονται σαν κοντα παιδικα χερακια προς τα μπρος ζητωντας τον Αλλο, δεν βρίσκουν ...

Για να κανω συντροφια στον εαυτο μου..

Εδω και αρκετο καιρο οι λέξεις μου σκανε προς τα μέσα,
απλώνονται σαν κοντα παιδικα χερακια προς τα μπρος ζητωντας τον Αλλο,
δεν βρίσκουν αποδέκτη ή
δεν ικανοποιουν την πεινα τους   απο την μεθεξη με τον αποδέκτη τους,
και
σωπαινουν..
Νοιωθω πως δεν υπάρχει τιποτα πιο επωδυνο και επικινδυνο απο τις λέξεις που σωπαινουν που σκάνε στο εσωτερικο σου .
Ετσι λοιπον αποφάσισα να τις  ρίξω στο νερο να φυγουν και να ταξιδέψουν προς το μακρυνο φαντατικο οριζοντα μπροστά μου ετσι για ν' αρχισω
να ελπιζω,
να φανταζομαι,
να κανω συντροφια στον εαυτο μου