Φαντάστηκα τον Αντρέα να χορταίνει την πείνα μου με την ακατάσχετη γλώσσα του
που μέσα της έχει κομματάκια ποίησης και βεβαιότητες που απαλύνουν τον πόνο της ΥΠΑΡΚΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ.
Κάποιον που να μυρίζει δύναμη, ένα μυαλό που γυαλίζει , με διαβεβαιώσεις ότι το παράλογο, άγριο και αδιάφορο σύμπαν γύρω μου έχει νόημα.
Ότι οι περιορισμοί μπορούν να εξαφανιστούν, αρκεί να το ευχηθεις και να το επιθυμησεις, ότι κάποιος κρατάει τα κλειδιά και τον έλεγχο των πραγμάτων.
Ξύπνησα και βρέθηκα να βαδίζω μονη , οχι ερημη, στην άκρη, μακριά από την απλόχωρη μέση οδό,
δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή,επαναφορά, ισορροπια. Απλά αυτος ειναι ο δρόμος μου σήμερα.
Γυρίζοντας η δυσθυμη θολουρα ειχε αλλαξει σε εναν όχι ευκολο ορίζοντα αλλα ΣΕ ΟΡΙΖΟΝΤΑ....
εξω απο την πορτα μου ,στο δρομο κατι γυαλισε...
Ενα αστεράκι.
Το μάζεψα ΞΕΡΟΝΤΑΣ οτι είναι ένα στολιδακι από μια αποκριάτικη στολή και ταυτόχρονα κατι αλλο αγνωστο ακαθοριστο και οιωνικό κατι που το κρυμμένο του νόημα μου φέρνει νοσταλγια και πονεμένη επιθυμια.
Μέσα μου ακουσα τον Αντρέα να γελάει.
"μην σταματάς να σπερνεις άστρα"
Ενα αστεράκι.
Το μάζεψα ΞΕΡΟΝΤΑΣ οτι είναι ένα στολιδακι από μια αποκριάτικη στολή και ταυτόχρονα κατι αλλο αγνωστο ακαθοριστο και οιωνικό κατι που το κρυμμένο του νόημα μου φέρνει νοσταλγια και πονεμένη επιθυμια.
Μέσα μου ακουσα τον Αντρέα να γελάει.
"μην σταματάς να σπερνεις άστρα"
