Η ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑ

Το θεμα της «ανοιχτοτητας» ξεπηδησε μέσα απο εικονες,    διερωτησεις και τοποθετησεις πανω στον  ανθρωπο και το ταξίδι,      επικλησεις στον νοσταλγο Οδυσσεα ,   την εικονα του Τηλεμαχου να ατενιζει την ανοιχτη θάλασσα πριν κινηθει προς αναζητηση του πατερα και την ενεργοποιηση της επιστροφης αυτου. 

Αισθανομαι την αναγκη να αναφερω την προιστορια επιχειρωντας με εναν τροπο  να παρακολουθησω το νημα που διεπει αυτες τις συνευρεσεις μας που πιστευω οτι καθε αλλο παρα στερειται ονοματος και νοηματος, ακολουθει δε και παρακολουθει μια ανοιχτη συμπορευση .

Ειμαι ανοιχτος σημαινει και ειμαι δια-θέσιμος οπου το “ΔΙΑ” σαν βέλος δείχνει την κατευθυνση της ετοιμοτητας μας ,προς υποδοχη του υπο ελευση.

Σημαινει επισης, στρέφω το  βλέμμα προς τον οριζοντα σαν χωροχρονο της δυνατοτητας χρωματισμένο απο την υπαρξιακη μου επιτρεπτική ωριμότητα για μια απρουποθετη συναντηση με τον Αλλο.

Η συναντηση αυτη στα πλαισια μιας ανοιχτότητας  βιωνεται σαν συνευρεση μετα απο  συνεχεις διαρρηξεις των προσχηματισμενων, προσχεδιασμένων, προμορφοποιημένων ειδώλων αναφορας που τεινουν να κρυσταλλωνονται.

Μια διαρκης αναγεννητικη δηλαδη γνωστική διαδικασια επαφής εαυτου και αλλου περα και πανω απο καθε διανοητικο προκαθορισμό, μια θέση απολυτης εκκρεμότητας εν ετοιμοτητι συνδημιουργίας ,συνυπαρξης, συνεξυψωσης.

Η ανοιχτότητα αγκαλιαζεται -και κυριολεκτω οταν εισαγω την εικονα των ανοιγμένων χεριων σε σχημα αγκαλιας- με την ανασα της αποριας, την υποσχετικότητα του νέου και τον πόθο της εκπληξης και του θαυματος.

Η μη ανοιχτότητα.

Κλείσιμο. Περιορισμος. Συντηρηση των ηδη καθορισμένων , εκταση επι πλαισίω, εμπειρία ακρωτηριασμένη στο κρεββατι του Προκρούστη, αποστερημένη απο την αναπνοή της στην εκστατικη δυνατοτητα,  με κλειστα  αυτια στο θροισμα του μυστηριου που συντελειται εκτος των οριων της επιδερμίδας της πραγματικότητας.

Ποιος αντιστεκεται στην ανοιχτότητα;

Ο φόβος. “ Εστω δη ο φοβος λυπη τις η ταραχη εκ φαντασιας μέλλοντος κακου φθαρτικου η λυπηρού”.(Αριστοτελης, Λόγος περι παθων)

Ο φόβος σηματοδοτει τις αντοχες και τα ορια μας. Τουλαχιστον οπως θεωρουμε οτι αυτα ειναι τη στιγμή της αποφασης. Γιατι η οριοθετηση αν και χρησιμη σαν διαδικασια -παντα εν σοφια και προς την σοφια εποιησας- εχουν αξία προσωρινή. Λειτουργουν σαν νοητικη υπεραπλουστευση.

Η πνευματική μας υποσταση φτιαγμένη απο υλικο αερινο μη πυκνο απολυτως εκτατο και εκστατικό μας επιτρέπει  και μας ζηταει  την τροπικοτητα μας προς μια υποσχετικοτητα απελευθερωσης.

Η αγκυρα που μας ερματιζει ειναι μια φοβικη σχεση με το υψος μια παραδοση σε ενα ναρκισσιστικο εφησυχασμο στο οικειο χωρο του εγω. 

Υπαγορευμένη απο την αναγκη να αποκλειστει και να ελεγχθει το αν-επιθυμητο φοβερο που μπορει να υπαρξει .

Ομως αυτο εγκαινιαζει μια ερωτηματικη σχεση με τη φυση της ιδιας της επιθυμιας μας , του ανεπιθυμητου η ποθητού που μορφοποιειται  στην φαντασια μας.  Αρχίζει να παλλεται η αμφισβήτηση του κατα ποσο ο «κινδυνος» ερχεται απεξω.

Και εν τέλει οδηγει στην αποφυγη και την απωθηση του βιωματος μιας συνυπαρκτικης εμπειριας με φορα προς το υψος και την διαφανεια.

Η διακινδυνευση υπαρχει. Ελλοχευει βαθια μεσα στην πιθανοτητα αλλα υπαρχει δυνατοτηα  και  μπορει να ακυρωθει, με το συντονισμο και την εναρμόνιση μας με τις τονικοτητες του καλου.

Ανοιχτος με μια εννοια μπορει να σημαινει και ευ-αλωτος υπο την προυποθεση οτι ταυτιζεται κανεις με την εικονα του προς αλωσh καστρου

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Νόστος   και  Αλγος.  
Πόνος επιστροφης στην πατρίδα.

Μια αινιγματικη συναισθηματική , ψυχική κατασταση.  

Μια εμπειρία με ευρεια κλίμακα αποχρώσεων, μεταβλητή, παλλόμενη, χωρις περιμετρο και αυστηρα ορια.  Ακριβώς αυτη της η φυση ,ειναι το εδαφος που μπορει να παρει τη μορφη κινούμενης αμμου ή χλιαρης βύθιας μήτρας που μέσα της μπορεις να βυθιστείς στο «περαν του ορίου».

Την χαρακτηρίζει μια ασάφεια, μια αοριστία. Είναι πιο πολυ νευματική οντολογική μεταβολή που επιζητει την  αναληψη του νοηματος της.  Προκαλεί μια υπαρξιακή μετακινηση, περι-πλάνηση , απο-πλάνηση.

Ο ορος «νοσταλγια» υπεραπλουστευτικά κατ’ αρχάς συνδέθηκε με το ΧΩΡΟ.

 Στα 1678 ενας τελειοφοιτος ιατρικής ο Johannes Hoffer, επινοησε τον ορο για την διατριβή του , συνθετωντας δυο ελληνικες λέξεις για να αποδώσει μια παθολογική κατάσταση :

Την ψυχο σωματικής κατάρρευσης των στρατιωτων μακρια απο την πατριδα τους. Σαν πατρίδα οριστηκε ενας χώρος εμμονης. 
Σαυτη την εμμονη ο κόσμος μικραινε συρρικνωνοταν, εκλεινε, γινοταν σημειακός και η επιστροφη γινοταν αρρωστια, πυρετος, σωματικη καταρρευση.

Αργότερα , οπως με ολους τους ορισμους που πολιορκημένοι απο το μερος της πραγματικότητας που διεφυγε της εγγραφής τους, τα τειχη του ορου χαλαρωσαν και ο ορισμος περιπλανήθηκε περα απο τους ιατρικούς κώδικες και τον τοπικο προσανατολισμο. 
 Οχι πόνος απομάκρυνσης απο τοπο, 
αλλα 
απλα πονος απομάκρυνσης.

Μακρια....Και στο χρόνο .

Πόνος επιμονος ,  συνειδητοποιησης μιας απ – ουσίας. Πόθος διακαης ,αποκατάστασης μιας παρ-ουσίας.

Μέσα απο τον καθρεφτη της νοσταλγίας μας κυττάζει καταματα η περατότητα μας.

Leopardi: passato finite, che non e , non sara mai piu

Υποφέρουμε  απο μια ελλειψη που μοιαζει ακορεστη και αδηφάγα. Το παρελθοντικο βίωμα μοιαζει μη ανακτήσιμο στην εξωτερικότητα.

Ομως ,συνεχίζει να υπάρχει, να μορφοποιειται και να αναδιαμορφώνεται σε ενα αεναο «γιγνεσθαι», οντας μέρος μας, δομικο κομμάτι του μελλοντος  .

Το παρελθόν δεν ειναι μια γεγονοτητα με χρονολογικές και τοπικες συντεταγμένες .

Οτι εχει βιωθει προσχωρει στον εσωτερικό χωροχρόνο της φαντασιας μας χρωματισμένο με την υποκειμενικοτητά μας, αποκτωντας την μοναδική ατμόσφαιρα αυτου που εμεις ειμαστε .και εμφανίζεται σε καθε επικειμενη εκφραση της μορφοποιητικής μας δυναμικης.

Η συναντηση μας μαζι του ειναι μια κινηση «αντιθετα στο ρευμα» σαν τον σολωμο κινητοποιημένη απο μια εσωτερικη ορμή τροφοδοσιας και διαιωνισης της ιστορίας μας.

Φέρουμε πανω μας δομικα κομματια του παρελθόντος μας.  Πάνω μας το παρελθον ζει το παρον και ονειρευεται το μέλλον.

Η φύση της νοσταλγίας ειναι αινιγματική, γιατι φερει την πικρα του πονου της περατοτητας μας, και ταυτοχρονα την ανακουφιση στο ανοιγμα της δυνατοτητας να συνδεθούμε ανα πασα στιγμή με ολο το φορτίο της προσωπικής μας ιστορίας. 

Υπήρξαμε αυτοι που γινομαστε. Γίνόμαστε αυτοι που υπήρξαμε.

Η νοσταλγία λειτουργεί σαν μια ορμη που μας ωθεί στην υπερβαση , στο απειρα εκτεινόμενο .

Το νοσταλγικο νεύμα μας παρακινει να παρουμε θεση:

H  την θέση της μη αντιστασης στο βάθος,

η

αυτη της φυγης απο τον εαυτο μας .

Η πρώτη λειωνει στο γλυκο βυθισμα στην χλιαρη οικειοτητα μιας μήτρας, που κυοφορει τον εαυτο μας.
Μεσα απο μια εσωστρεφη βουτια, εγκαταλλειψη σενα ονειρο, μια ερωτικη συνάντηση.
ΕΚΕΙ οπου επ-αναλαμβάνουμε το παρελθον για να το ανασυρουμε κατα την αναδυση μας με μια νέα πυκνότητα. ( Στο ονειρο ο Αντρει, βλέπει τις δυο γυναικες να αγκαλιάζονται...το παρελθον και το παρον, να αγκαλιαζονται.Η προταση διατυπωθηκε..η εικόνα την περιειχε ολοκληρη , ενω ο Αντρει ακομα δισταζει να αποκωδικοποιησει το φερομενο στην υφή της νοημα, Νοσταλγια, Αντρει Ταρκόφσκι ). Μια πυκνοτητα και υπαρξιακη ενίσχυση γιατι στο βάθος της εσωτερικοτητας μας τα γεγονοτα δεν τελειωνουν, δεν σταματαν να παλλονται.
Το ψυχικο ιχνος και η ποιητικοτητα τους συνεχιζεται σε μια αεναη δυναμικη μορφοποίησης. 
Ενας μεγαλος ερωτας που ζησαμε εμμενει στην ψυχή και γινεται κλωστη στο υφος της υπαρξης μας. 


Ο ηχος της νευματικης προσελκυσης ειναι ψιθυριστός. Απαιτει προσήλωση και ησυχία. Σαν τη μουσική που τρεφεται με το χρόνο ενω ο χρόνος μέσα της σιωπά, αποκτά μια καθαρη, γνήσια διάρκεια (Ριλκε).

Η δεύτερη θέση, προσπαθει να σβύσει το υποκωφο μουρμουρισμα βαθους (απο) φευγοντας προς τη βουη του εφήμερου και του φαινομενικα ελεγξιμου, περιγράψιμου, αντικειμενικου. Η αποστροφη ομως του βλέμματος προς την επιφανεια απομακρυνει απο μια βαθια εαυτοτητα υπο-ελευση η καλύτερα εν επιστροφη.

Σε καθε στιγμή του παρόντος συντελειται μια ανα-γνωριση, μια επανεκτιμιση,μια ονοματοδοσία. Οχι απλα σαν «αυτο που συνεβη», αλλα και σαν αυτο που δεν συνεβη αλλα και αυτο που θα μπορουσε να συμβει στο μέλλον. 
Ετσι ενεργοποιειται μια νοσταλγικη διαθεση που διατεινεται σε ενα ανοιχτο «διαρκως γιγνεσθαι» ριζωμένη στον δυνατο ιστο της μνήμης. Φυγή σημαινει και θανατο δια της λήθης.

Νοσταλγία. Πόνος.

Ο πονος ομως αυτος εχει στα σπλάχνα του το σπέρμα του αντιδοτου.

Το φαρμακον: την αναληψη της γεννησης του νέου παρελθοντος.

Υπάρχει στην ηρωική αποφαση του Οδυσσεα να αρνηθει την χαρισμένη αιωνιοτητα της Καλυψως καταφάσκοντας στην διακινδυνευση της ενεργους αναληψη μιας ηρωικής πράξης κληροδοτησης του κόσμου του. Μιας πράξης, δηλαδη, τετοιας πυκνότητας που να τον διαπερνά και να ανηκει στους απογονους του.  Ηρωικη, εξωστρεφης, κυριολεκτικη αναμετρηση με την ενσαρκωμένη υβρι «τη επικλήσει» του μέλλοντος.

Υπαρχει στην εμμενη ιεροτελεστια του Αντρει που διασχιζει με το αναμμένο κερι τους ατμους της αντιξοοτητας. Η πράξη του ειναι συγ-χωρητική με απολυτη πυκνωση νοηματος . Ετσι ωστε το νοημα της να μην εξαντλειται σε ενα υποκειμενο αλλα σε ενα διυποκειμενικο ψυχικό κοινωνειν.(Νοσταλγια, Ταρκοφσκι).  Η ιεροτελεστία ειναι ενα συνολο πράξεων,αφορά διάφορετικες κοσμο αντιλήψεις και τρόπους στοχοπροσήλωσης και γιαυτο ανηκει , υπερ βαινοντας, στο Πανανθρωπινο, στο Αχρονο , εκει που προτεινεται η αρμονικη συμμετοχη ολων σε μια στοχαστικη εικονα απολυτης Ομορφιας « εν ενωσει»...