Πατώντας στις ακρες των δαχτύλων

Μια βδομάδα ακόμη να "σπάω πέτρες",
να χτίζω με παγάκια τη μια και μοναδική λέξη στο παλάτι της βασίλισσας του χιονιού,
να ρουφάω προς τα μέσα το δάκρυ που απειλούσε να τρέξει.
Χωρίς να μιλήσω με τα παιδιά μου,
ελλοχεύοντας,
νοσταλγώντας να με αναζητήσουν ,γιατί τίποτα άλλο δεν θα μέτραγε ούτε θα με ανακούφιζε.
Πικραίνομαι αλλά και ανακουφίζομαι που τους βοήθησα να γίνουν τόσο δυνατοί και ανεξάρτητοι.
Πόσο περίεργο είναι να παρακολουθεις από μακριά, να φαντάζεσαι τις πόρτες που ανοίγουν,
τους ανθρώπους που αγαπούν, τη ζωή τους που λαχταρας αλλά που δεν της ανήκεις- πως θα μπορούσε άλλωστε - οικειοθελώς αποχωρώντας λίγο λίγο , πατώντας στις άκρες των δαχτύλων.