Η ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑ

Το θεμα της «ανοιχτοτητας» ξεπηδησε μέσα απο εικονες,    διερωτησεις και τοποθετησεις πανω στον  ανθρωπο και το ταξίδι,      επικλησεις στον νοσταλγο Οδυσσεα ,   την εικονα του Τηλεμαχου να ατενιζει την ανοιχτη θάλασσα πριν κινηθει προς αναζητηση του πατερα και την ενεργοποιηση της επιστροφης αυτου. 

Αισθανομαι την αναγκη να αναφερω την προιστορια επιχειρωντας με εναν τροπο  να παρακολουθησω το νημα που διεπει αυτες τις συνευρεσεις μας που πιστευω οτι καθε αλλο παρα στερειται ονοματος και νοηματος, ακολουθει δε και παρακολουθει μια ανοιχτη συμπορευση .

Ειμαι ανοιχτος σημαινει και ειμαι δια-θέσιμος οπου το “ΔΙΑ” σαν βέλος δείχνει την κατευθυνση της ετοιμοτητας μας ,προς υποδοχη του υπο ελευση.

Σημαινει επισης, στρέφω το  βλέμμα προς τον οριζοντα σαν χωροχρονο της δυνατοτητας χρωματισμένο απο την υπαρξιακη μου επιτρεπτική ωριμότητα για μια απρουποθετη συναντηση με τον Αλλο.

Η συναντηση αυτη στα πλαισια μιας ανοιχτότητας  βιωνεται σαν συνευρεση μετα απο  συνεχεις διαρρηξεις των προσχηματισμενων, προσχεδιασμένων, προμορφοποιημένων ειδώλων αναφορας που τεινουν να κρυσταλλωνονται.

Μια διαρκης αναγεννητικη δηλαδη γνωστική διαδικασια επαφής εαυτου και αλλου περα και πανω απο καθε διανοητικο προκαθορισμό, μια θέση απολυτης εκκρεμότητας εν ετοιμοτητι συνδημιουργίας ,συνυπαρξης, συνεξυψωσης.

Η ανοιχτότητα αγκαλιαζεται -και κυριολεκτω οταν εισαγω την εικονα των ανοιγμένων χεριων σε σχημα αγκαλιας- με την ανασα της αποριας, την υποσχετικότητα του νέου και τον πόθο της εκπληξης και του θαυματος.

Η μη ανοιχτότητα.

Κλείσιμο. Περιορισμος. Συντηρηση των ηδη καθορισμένων , εκταση επι πλαισίω, εμπειρία ακρωτηριασμένη στο κρεββατι του Προκρούστη, αποστερημένη απο την αναπνοή της στην εκστατικη δυνατοτητα,  με κλειστα  αυτια στο θροισμα του μυστηριου που συντελειται εκτος των οριων της επιδερμίδας της πραγματικότητας.

Ποιος αντιστεκεται στην ανοιχτότητα;

Ο φόβος. “ Εστω δη ο φοβος λυπη τις η ταραχη εκ φαντασιας μέλλοντος κακου φθαρτικου η λυπηρού”.(Αριστοτελης, Λόγος περι παθων)

Ο φόβος σηματοδοτει τις αντοχες και τα ορια μας. Τουλαχιστον οπως θεωρουμε οτι αυτα ειναι τη στιγμή της αποφασης. Γιατι η οριοθετηση αν και χρησιμη σαν διαδικασια -παντα εν σοφια και προς την σοφια εποιησας- εχουν αξία προσωρινή. Λειτουργουν σαν νοητικη υπεραπλουστευση.

Η πνευματική μας υποσταση φτιαγμένη απο υλικο αερινο μη πυκνο απολυτως εκτατο και εκστατικό μας επιτρέπει  και μας ζηταει  την τροπικοτητα μας προς μια υποσχετικοτητα απελευθερωσης.

Η αγκυρα που μας ερματιζει ειναι μια φοβικη σχεση με το υψος μια παραδοση σε ενα ναρκισσιστικο εφησυχασμο στο οικειο χωρο του εγω. 

Υπαγορευμένη απο την αναγκη να αποκλειστει και να ελεγχθει το αν-επιθυμητο φοβερο που μπορει να υπαρξει .

Ομως αυτο εγκαινιαζει μια ερωτηματικη σχεση με τη φυση της ιδιας της επιθυμιας μας , του ανεπιθυμητου η ποθητού που μορφοποιειται  στην φαντασια μας.  Αρχίζει να παλλεται η αμφισβήτηση του κατα ποσο ο «κινδυνος» ερχεται απεξω.

Και εν τέλει οδηγει στην αποφυγη και την απωθηση του βιωματος μιας συνυπαρκτικης εμπειριας με φορα προς το υψος και την διαφανεια.

Η διακινδυνευση υπαρχει. Ελλοχευει βαθια μεσα στην πιθανοτητα αλλα υπαρχει δυνατοτηα  και  μπορει να ακυρωθει, με το συντονισμο και την εναρμόνιση μας με τις τονικοτητες του καλου.

Ανοιχτος με μια εννοια μπορει να σημαινει και ευ-αλωτος υπο την προυποθεση οτι ταυτιζεται κανεις με την εικονα του προς αλωσh καστρου